Africa-life

Hoi leuke mensen in dat koude kikkerlandje!

Eindelijk weer een berichtje van Maraya, dat is de Swahili-manier voor het schrijven van mijn naam. Vandaag ben ik er ook achter gekomen dat ik mezelf maar beter niet voor kan stellen als ik moe ben of wat alcohol op heb. Dan zou het er best uit kunnen komen als: jina langu Malaya, wat betekent: mijn naam is prostituee...vooral goed de r uit blijven spreken dus. Ik heb dit verhaal gesplitst. Dit eerste stuk is over ons leven hier en de dingen die we meegemaakt hebben. Het volgende stuk gaat over het vrijwilligerswerk. Dan kun je kiezen wat je wilt lezen.

Pas hoorden we bij de Darajani-market (het grote en chaotische busstation in Stone Town) ineens iemand achter ons roepen: He Julie, he Maraya. Bleek het de gekke Tanzaniaan te zijn die we de dag ervoor in de daladala gesproken hadden. Mensen spreken ons wel vaker aan en wij vinden het ook leuk om een gesprekje te beginnen met de locals, maar hij herkende ons dus echt en wist onze namen nog. Erg lachwekkende situatie met locals die daar weer om moesten lachen. We weten nu weer dat hij Wakili heet en zullen hem de volgende keer vast wel herkennen. Er wordt nog steeds erg leuk gereageerd als blijkt dat we wel een woordje Swahili kunnen, we ervaren dan vaak de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Tanzanianen. Hoe vaak helpen wij iemand op weg naar een plek waar diegene heen moet? En inmiddels voelen we wel een beetje aan of iemand dat voor geld doet of uit vriendelijkheid.

Volgens mij heb ik al gezegd dat er vaak genoeg gevraagd wordt of we getrouwd zijn. Mama Amina, onze Swahili-lerares, zegt dat dat pas gevraagd wordt wanneer je een uitgebreide social talk hebt gehad. Bij ons gaat het vaak genoeg als volgt:

Tanzaniaan: jambo.
Wij: Sijambo.
T: Habari yako?
Wij: nzuri sana.
T: mambo?
Wij: poa (ze hebben hier vaak een heel riedeltje over hoe het gaat, waar je als een robot op kan reageren, wel eens annoying als je op straat loopt en iedereen vraagt dat aan je, maar ook gezellig hoor).
T: umeolewa (are you married)?
Wij: sijaolewa (I'm not married).

In het begin zeiden we nog braaf dat we niet getrouwd zijn. Bij Wakili (ja, die vroeg het ook) hebben we voor het eerst gezegd dat we een verloofde hebben. Ik heb er ook maar gelijk bij verteld dat ze van ons beide Nederlands zijn en dat de verloofde van Judy Job heet en die van mij Klaas. Ze probeerden die namen gelijk uit te spreken, wat natuurlijk jammerlijk mislukte. Judy en ik hebben er wel enorme lol om telkens als we dit weer vertellen. Als iemand nog een leuke Klaas tegenkomt..

Ook zoiets grappigs is dat me al een aantal keer gevraagd is: 'habari ya mama/baba?' (news of your mother/father?) of 'mama hajambo?' (nothing the matter with your mother?). Nou mam en pap, ik heb gezegd dat het goed met jullie gaat. Toch lief dat ze daar benieuwd naar zijn.

De tablet die Judy mee had genomen naar Tanzania doet het inmiddels weer. Ik schrijf mijn verhaal nu in delen en zet het in een keer op de site wanneer we een keer internet hebben op Judy's mobiel. Het is wel fijn om thuis de tijd de hebben om mijn verhaal te schrijven. Ik vind het leuk om er wat leuks van te maken en in een internetcafe vergeet ik van alles en is er ook wel tijdsdruk.

Dit stuk schrijf ik op eerste kerstdag. Vanochtend zijn we om 8u naar de Anglican church geweest, tja je moet er wat voor over hebben om de dienst in het Engels te volgen. De dienst werd geleid door een bevlogen Amerikaan die we na de dienst ook nog gesproken hebben. Hij vertelde erg interessante dingen over het werk dat hij doet in Zanzibar maar ook in Turkije en Nepal. Tijdens het napraten hebben we een groepje leuke Duitse meiden ontmoet. Klikte gelijk goed, koffie mee gedronken (ik warme chocolademelk in deze hitte) en gaan we zaterdag mee naar Prison island, via dit eiland werden vroeger de slaven naar andere delen van de wereld verscheept. De Anglican church is trouwens gebouwd op de plek waar vroeger de slavenmarkt was. In 1873 heeft Livingstone er grotendeels voor gezorgd dat de slavenhandel afgeschaft werd. Ik denk dat we hier nog wel eens een rondleiding zullen doen. De dienst was trouwens mooi met prachtige Afrikaanse stemmen en bekende Engelse kerstliederen, toch wel beetje kerstgevoel.

Ik merk dat we ons leven hier steeds meer gevonden hebben. Pas merkte ik dat ik blij ben met hoe mijn leven nu is, het voelt alsof het leven zo is als het moet zijn. De eerste twee weken wilde ik best vaak liever thuis zijn dan hier. De laatste week heb ik dat niet meer gehad. Ik mis de mensen thuis nog steeds wel, maar vind het leven hier mooi. Afgelopen weekend begon het wat meer door te dringen dat ik nu in tijdelijk leven in Zanzibar in Tanzania heb. Toch nog bizar om me te beseffen.

Ik merk nog wel dat ik het 'Hakuna matata (there are nog worries)' en 'pole pole' (slowly slowly)-gehalte nog niet overgenomen heb. Ik vraag me nog vaak af wat ik allemaal kan doen en wil het project ook graag goed doen. Ik zou dat nog wel meer los willen laten en hier gewoon willen zijn en genieten.

Ik vind het wel erg leuk om te merken dat we onze draai qua levensonderhoud meer gevonden hebben. We weten inmiddels wat we graag eten en waar we dat willen kopen. Met name fruit blijft heerlijk hier. Zo eet ik elke dag wel een mango, passievruchten, bananen, sinaasappel en af en toe ananas en watermeloen. We komen er steeds meer achter waar je een goede prijs voor goede producten kan krijgen. Pas hadden wel 16 passievruchten voor 50 eurocent en een hele tros klein bananen (stuk of 12) ook voor 50 eurocent. Op andere plekken is het wel duurder hoor. De lunch is vaak brood of een warme maaltijd in het sober house of in een locale restaurant. 's Avonds koken we vaak zelf thuis of eten we in een local restaurant. We hebben twee leuke plekken ontdekt waar voor 2-5 euro een heerlijke maaltijd kan eten. Judy en ik zijn het brood hier soms wel zat, erg wit en droog. We proberen steeds andere dingen en varianten uit.

Het huis waar we wonen voelt ook steeds meer als thuis. We wonen in een wijk aan de rand van Stone Town en moeten ongeveer 15 minuten met de daladala om in het centrum van Stone Town te komen. In ons huis zitten naast ons twee Duitse meiden, waarvan we met een wel wat meer hebben dan de ander. Afgelopen weekend bleek dat we een rat in ons huis hadden. Maandagavond hoorde Judy hem in de keuken. We besloten op rattenjacht te gaan. Judy met een emmer in de hand, ik met een trekker voor in de douche. Ik zou de rat uit z'n schuilplaats lokken en Judy zou hem vangen door de emmer op de rat te zetten. Ik had Judy net verteld over mijn vader die een keer een rat probeerde te vangen, maar waarbij de rat vervolgens z'n broekspijp inschoot. Wij, toch een beetje angstig, onze broekspijpen dicht knopen. We stonden in de aanslag om hem te vangen, komt de rat tevoorschijn, wij schrikken ons rot, schreeuwen de boel bij elkaar en laten de rat ontsnappen. Goed, wat voor helden zijn we nou? We hebben de rat die avond niet meer gezien, want de elektriciteit viel uit. We hebben hem wel gehoord...:S Inmiddels is die door een kat gevangen.

Bij dit verhaal heb ik een aantal foto's van ons huis toegevoegd. Het volgende verhaal is een vervolg op deze, over het werk in het sober house.