Weggespoelde brug, veranderende landschappen en ..

Weggespoelde brug, veranderende landschappen en volproppen

Met vogelgeluiden op de achtergrond, koeien die hier over het terrein lopen en twee schattige Keniaanse kindjes die mijn aandacht proberen te trekken, schrijf ik dit verhaal. Het is heerlijk om in Kenia op de basis terug te zijn. Sinds vier jaar geleden zijn er wel wat dingen veranderd, maar ik vind ook zo mijn weg weer. Maar hier kom ik aan het einde van mijn verhaal wel op terug. Wat is er de afgelopen tijd veel gebeurd! Ik begin maar gewoon bij het begin: mijn vertrek uit Zanzibar.

1. Afscheid nemen van Zanzibar
Ik vond de laatste dag in Zanzibar niet leuk. Ik ben nog naar Stone Town geweest en besefte me dat ik mijn weg goed wist op Zanzibar en dat ik me er goed voelde. Ik kon mezelf er niet toe zetten om mijn tas in te gaan pakken. Misschien is het in mij ook wel een natuurlijke weerstand voor verandering. Dat terwijl ik die telkens toch weer op zoek. Nu ik er drie weken later op terugkijk, is het ook goed zoals het is. Ik heb Zanzibar wel gemist en dan voornamelijk het leven zelf, de natuur en de zee. Soms miste ik zelfs de warmte, terwijl ik me het continue zweten al bijna niet meer voor kan stellen.
Op zaterdagochtend zouden we opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Die beste taxichauffeur was er zelfs een half uur te vroeg; onze verbazing was groot. Nog groter werd onze verbazing toen we erachter kwamen dat we in een 12-seater van Zanzibar naar Dar Es Salaam zouden vliegen. Hoe gaaf is dat! Zicht op de piloten en hun apparatuur, een panorama-uitzicht omdat je naar alle kanten toe uit het raam kan kijken en een overzicht over Zanzibar. Boven de oceaan zagen we het rif waar we gesnorkeld hadden, liggen. Een prachtige ervaring om in een kleiner vliegtuig veel meer het vliegen zelf mee te maken en op deze manier Zanzibar af te mogen sluiten.

2. Rondreizen door Tanzania en verblijf bij gastgezinnen
In Dar Es Salaam aangekomen, zijn we met onze enorme tassen in een daladala gestapt die daar bijna nog voller werd gepropt dan wij op Zanzibar al gewend waren. We waren op weg naar een busstation vanwaar we een bus naar Morogoro zouden nemen. Op het busstation werd ik compleet gek. Werkelijk iedereen sprak ons aan om een busticket aan ons te verkopen, allemaal zeiden ze verschillende en verkeerde dingen. Uiteindelijk hebben we zelf ons ticket gekocht en konden we in de bus stappen. Trots was ik, maar Dar Es Salaam hoefde ik geen moment langer te ervaren.
We hebben veel busreizen in Tanzania meegemaakt inmiddels en telkens veranderde het landschap weer. Dichterbij Morogoro veranderde het landschap in een berglandschap en deze kleine stad heeft veel charme, omdat het tegen een mooie berg aan ligt. In Morogoro hebben we Mussa, de broer van Peter (de Tanzaniaan waar we mee samen hebben gewerkt in het sober house) ontmoet. We zouden met hem de verdere week optrekken. In Morogoro zijn we twee nachten gebleven bij hele gastvrije vrienden van Mussa. We konden het goed met ze vinden en de gastvrijheid die ze tentoonspreidden, voelde als een warm bad. Het ontbijt de volgende morgen bestond uit pap en zoete aardappel. Ik zag Judy’s gezicht al betrekken en degene die mij een beetje kent, weet dat ik als kind al geen pap door mijn keel kreeg. De eerste uitdaging was daar! Het verbaasde me hoe goed ik het nog kon eten. Het gevolg was wel dat ik geen zoete aardappel meer door mijn keel kon krijgen bij de safari die we later deden.
In Morogoro waren we op weg om berg Uluguru te beklimmen, toen mijn fototoestel uit mijn hand is gestolen. Ik wilde een foto maken van apen langs de weg en terwijl ik dat aan het doen was, reed er een pikipiki (scooter) half tegen me aan en degene achterop pakte de camera uit mijn handen. Ik weet nog dat er door mijn hoofd ging dat iemand me aanreed en de volgende gedachte was: he, nemen ze nou echt mijn camera mee? Ik was zo verbaasd en daarna zo over mijn toeren dat ik geen nummerbord of iets dergelijks gezien heb. We zijn direct naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Er werd een proces verbaal in het Kiswahili opgesteld; wie weet wat ik daar nog aan heb als ik dit wil doorgeven aan mijn reisverzekering.. Het was echt een vervelende ervaring, ik heb nog niet eerder in mijn leven meegemaakt dat er iets zo voelbaar van mij gestolen werd. Naderhand kon ik het ook wel relativeren dat het alleen maar een camera was.
Die dag zijn we nog wel de Uluguru opgegaan en hebben we nog prachtige gezichten van de berg en de omgeving gezien. Raar genoeg heb ik daar wel goede herinneringen aan.

De volgende dag zijn we met de bus van Morogoro naar Mwanza aan het Lake Victoria gereisd. Wat een busreis was dat. Van tevoren werd gezegd dat we van 9.00 tot 18.00 onderweg zouden zijn. Om 22.00 kwamen we aan in Mwanza. ’s Morgens om half 8 hadden we ons ontbijt en ’s avonds om half 11 avondeten, tussendoor geen lunch. Ik heb het overleefd op koekjes, chapati en pinda’s en het ging nog goed ook. Waar ik Nederland bijna elk uur wel wat eet, leer ik hier toch dat ik ook zonder eten best wel tijd kan doorbrengen. De omgeving liet afwisselend bergen, rotsen, acaciabomen, baobabbomen, hutjes en kinderen die water sjouwden zien. Mooi om zo een idee te krijgen van hoe Tanzania eruit ziet.
In Mwanza zijn we een hele week verbleven bij de ouders van Peter en Mussa. In het begin heb ik hier erg van genoten. De gastvrijheid is groot en we werden rondgeleid en hebben zo veel plekken gezien en mensen leren kennen. Halverwege de week kwam de infectie die ik in mijn oor had in Zanzibar terug. Veel hoofdpijn, lamlendig en een buik die van streek was waren het gevolg. In overleg met mijn moeder heb ik besloten de meegenomen antibioticum te nemen met als gevolg dat ik me eerst nog beroerder voelde. Het is dan wel ongemakkelijk om in een gastgezin te zijn. Aan de ene kant zijn ze erg begaan met je, aan de andere kant willen ze ook vaak dat je meer eet zodat je aansterkt. Sowieso ging ons het eten daar erg tegenstaan, niet zozeer omdat het niet lekker was, maar omdat ze aan bleven dringen dat je meer moest eten. Het wordt echt als een belediging gezien als er weinig gegeten wordt. Wat hebben we ons vol zitten proppen daar.

Gelukkig hebben Judy en ik ook erg veel lol gehad om de typische dingen daar. Een paar leuke dingen op een rijtje:
- De vader van Peter en Mussa bouwt een huis aan de rand van Mwanza in prachtige natuur. Op de terugweg reed Judy en bleven we vastzitten in de modder. Judy en ik uit de auto midden tot onze enkels in de modder om de auto aan te duwen. Hielp natuurlijk niets. Een voorbijganger zette soepel de ‘fourwheeldrive’ aan en reed de auto er zo uit.
- Judy schepte eten op bij vrienden van de familie en stopte haar eigen lepel waar ze al mee gegeten had terug in de pan en neemt de vork eruit om verder mee te eten. Een andere keer tijdens de maaltijd ging Judy bijna beginnen met eten, terwijl er nog niet gebeden was. Ze kon de gang van de lepel naar haar mond nog net op tijd stoppen. Sorry, Judy...
- ’s Avonds hebben we met de familie een aantal keer Bijbel gelezen. Een keer werd alles gereed gemaakt om te bidden, belt Peter vanuit Duitsland. Weg ‘heilig’ moment. Een andere keer komt er tijdens het avondeten een man met dikke winterjas, laarzen en een mega groot jachtgeweer binnen. Judy en ik kijken elkaar met grote ogen aan: ‘Wat is hier aan de hand?’ Blijkt het natuurlijk de ‘watchman’ van het terrein te zijn.
- Op de terugweg van de stad naar het huis van de familie begint het te plenzen: een typische tropische regenbui. We moesten uit de daladala om het laatste stuk te lopen. Ik sta daar met mijn paraplu in mijn hand; die is natuurlijk niet bestand tegen rukwinden en plenzende regen. Op het moment dat ik uit de daladala stap, vliegt mijn pet van mijn hoofd. En ja hoor..in de goot. Wat doe je dan? Inmiddels was er een redelijke stroom in de goot dus hij werd ook weggevoerd. Ik spring erachteraan, een meter naar beneden, pak mijn pet en klauter weer uit de goot. Niet alleen ben ik zeiknat, maar ook nog vies. Tja, je moet wat voor die pet overhebben..

Ohja, dit verhaal kan ik jullie gewoonweg niet onthouden. Op de avond dat ik me echt beroerd begon te voelen, vertelde Judy aan ons gastgezin dat ik maagpijn had. Later op de avond komt de moeder naar me toe met houtskool. ‘Wat gaat ze daar mee doen?’ vraag ik me af. Ze begint het te stampen tot poeder en lengt het vervolgens aan met water. ‘You should drink this, it’s good for your stomach.’ Dank je wel, Judy. Ik ben er inderdaad van overtuigd dat houtskool als blok op je maag goed werkt voor het neutraliseren van je maag. De volgende dag gaven ze me knoflookteentjes om zo te eten, ook goed voor de maag. Ik heb het ook daadwerkelijk gedaan, was nog niet eens zo slecht. Later bij het avondeten, zegt moeder tegen Judy: ‘Here is more garlic for Mary’. We hebben een hoop beleefd daar.

3. Safari
Vanuit Mwanza zijn we met de bus naar Arusha gereisd. Ondanks dat ik me nog erg verzwakt voelde, was het wel een leuke busreis. Het begin was afschuwelijk. De buschauffeur reed iemand half aan, haalde in waar er tegenliggers kwamen en belandde half in de berm. Bij daglicht ging het echter beter. Al na 1,5 uur had ik het idee dat er wat rook in de bus hing. In the middle of nowhere werd er gestopt en de motorkap in de bus werd opengedaan. Wat een rook en wij zaten ernaast. Iedereen vluchtte naar buiten en terwijl we buiten stonden, kwam er een Masai met zijn kudde koeien langs. Wat een leuk contrast dat een stam die geen vooruitgang of luxe wil gewoon door kan gaan met waar hij mee bezig is en dat vooruitgang soms stagneert of kapot gaat.
Er werd even wat plakwerk gedaan om verder te kunnen rijden naar het volgende dorp. Daar werden er wat dingen vervangen. Verderop op de weg hoorden we ineens een knal. Een lekke band of een dier overreden? Na een uur stopten we en werd de band vervangen. Volgens mij controleren ze hier een bus niet voordat er op weg gegaan wordt..

Vanuit Arusha zijn we begonnen aan onze safari. We hadden van tevoren geregeld dat we vier dagen weg wilden en daarin Tarangire National Park, Serengeti National Park en Ngorongoro crater wilden zien. De eerste dag Tarangire was prachtig. Het is een heuvelachtig, groen park met grote groepen olifanten. Machtig gezicht! We hebben ook een luipaard van ver weg gezien. Die nacht begon het te waaien en te regenen. Het heeft de hele nacht geplensd tot aan de ochtend toe. De volgende ochtend zouden we over een brug richting Serengeti moeten gaan, maar deze brug bleek door de regen weggespoeld. En nog wel veel erger is dat er over een kilometer lang alle huizen overspoeld waren. Het leek wel een rampgebied waar we doorheen reden. Huizen onder water gelopen, winkels en bedrijfjes verwoest en mensen die een beetje radeloos op straat rondlopen. Aan de andere kant leken ze het ook wel weer op te pakken. Het raakte me behoorlijk. Ik zit daar mijn dure safari te doen en wil over die brug, terwijl datzelfde water de levens of in ieder geval de huizen van mensen heeft verwoest. Die dag zijn we nog een keer naar Tarangire geweest, maar ik heb er weinig van gezien. De volgende dag was de brug gemaakt en weer weggespoeld en weer gemaakt en konden we eroverheen naar de Serengeti en de Ngorongoro krater. We hebben de safari met een dag verlengd, maar daardoor wel kunnen genieten van de Serengeti. In de Ngorongoro hebben we veel dieren gezien, waaronder een leeuw die langs onze jeep liep, een grote groep leeuwinnen, een enorme groep nijlpaarden, impala’s, krokodillen, zelfs zwarte neushoorns in de verte. Ik herkende de natuur bij het omhoog rijden op de Ngorongoro en heb zelfs de camping gezien waar we 12 jaar geleden overnacht hebben. In de Serengeti herkende ik de ingang en kwam ik zelfs een Drifterstruck tegen, eenzelfde truck waar wij 12 jaar geleden mee rondgereisd hebben. Erg leuk om deze dingen te herkennen, maakt het wel speciaal. De Serengeti met die open vlakten en acaciabomen is mijn favoriet. De natuur zelf en het overnachten in de Serengeti vond ik prachtig. En buiten de Serengeti zagen we de trek van zebra’s en gnoes. Inmens grote kuddes, indrukwekkend!
Op de terugweg van de safari was ik zo enorm moe dat ik vrij snel geirriteerd was, omdat sommige dingen gewoon lang duren in Afrika. Normaal kan ik dat goed hebben, maar toen niet. We gingen nog ergens eten en Judy en ik hadden soep besteld. Het duurde al lang en mijn ogen werden groot van verbazing toen ik zag wat daar aankwam. We kregen bouillon met een halve kip rechtopstaand erin. Een walgelijk gezicht en het stonk ook nog eens, ik ging bijna over mijn nek. Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik nog steeds verrast kan worden qua gekkigheid in Afrika. Nu kan ik erom lachen..

4. Onze wegen scheiden zich
Na de safari zijn we naar Moshi gegaan. Al op weg naar Moshi zagen we de Kilimanjaro in de wolken liggen. En ’s avonds klaarde het zover op dat we de hele berg zonder wolken hebben gezien. Wat indrukwekkend en magnifiek is dat. En dan helemaal als ik bedenk dat ik daar misschien op de top sta over een aantal weken.
Judy en ik hadden ons laatste dagen samen in Moshi. Judy zou afgelopen woensdag naar Oeganda vliegen, ik zou met de bus afreizen naar Kenia. We hebben rondgelopen in Moshi, wat dingen gezien en vooral rustig aan gedaan. En we hebben tijdens ons laatste avondmaal teruggekeken op de laatste tijd. We hebben echt een leuke tijd samen gehad en veel meegemaakt. Bijzonder om daar samen op terug te kijken.

Inmiddels ben ik dus in Kenia. De busreis hiernaartoe ging erg goed, wel spannend om weer alleen op weg te zijn, maar gaf me ook een goed gevoel. Op de eerste dag hier heb ik een enorme was gedaan, werkelijk ongeveer alles was vies. Het is leuk om weer op de basis te zijn. Ik merk dat het me vooral erg goed doet om weer zoveel in de natuur te zijn. Een goed voorbeeld daarvan is het hardlopen in de ochtend. Gisterochtend besloot ik toch te gaan nadat ik wat angstaanjagende verhalen gehoord had. Een aantal weken geleden was er een leeuw in de buurt, deze hoorden ze ’s nachts hard brullen. Een groep hyena’s was ’s nachts met een dode impala het terrein op gekomen. En er schijnt een luipaard te zijn. Onder het mom van die leeuw hebben we al een tijd niet gehoord, hyena’s zijn bang voor mensen en luipaarden jagen alleen ’s nachts, ben ik gaan hardlopen. Achter elke boom zag ik wat en ik vroeg me af of de Thomson gazelles en de fazanten die ik zag, wegrenden voor mij of voor een ander dier. Maar ik ben heelhuids teruggekomen.
Ik ken nog een aantal mensen hier op de basis en het is wel heel leuk om die weer te spreken. En ook om andere mensen te leren kennen. Rose is momenteel naar een bijbelschool, maar die zie ik waarschijnlijk over een week. Ik ga hier lekker relaxen en rustig aan doen.

Hoe is het nu in Nederland? Hebben jullie nog steeds last van die winter daar? Wat een verschrikkelijke winter! En binnenkort de abdicatie van de koningin. Ben benieuwd hoe dat zal gaan!

Tot de volgende keer weer!