Nederland vs. Afrika

Hoi leuke Nederlanders,

Ik kom er steeds meer achter dat ik Nederlanders erg kan waarderen. Vandaag heb ik weer een gesprek gehad met een Nederlandse en een Zwitserse over wat de verschillen zijn tussen Afrika en Europa. Misschien zou een gesprek over overeenkomsten ook weleens leuk zijn. Momenteel lopen ze er tegenaan dat er weinig gedaan wordt hier op de basis en dan worden vragen gesteld: Waarom zijn sommige mensen op de basis niet toegewijd om te werken? Het is zo makkelijk om snel je oordeel hierover te vellen, maar ook een uitdaging om te proberen te zien wat er bij mensen achter zit en dat in het verband van de cultuur te zien. Ik las ergens dat mensen in Afrika bij uitstek relaties erg waarderen en daardoor niet snel mensen zullen confronteren. Wanneer ze iets moeilijks ervaren, zullen ze dat eerder via iemand anders bespreken, om de relatie met diegene goed te houden. Zo worden mensen hier er niet op aangesproken als ze iets niet doen wat er van ze verwacht wordt. Misschien met de reden om het contact met degene goed te houden.

Wat me wel vaker bezig heeft gehouden, is het volgende. Hoe komt het dat witte mensen neerkijken op zwarte mensen en dat zwarte mensen neerkijken op witte mensen? Na mijn ervaringen met zwarte mensen heb ik ervaren dat we gelijken zijn, maar toch betrap ik mezelf op de gedachte dat ik het beter weet. Nu heb ik dat ook weleens met Nederlanders, maar toch denk ik dat het kleurverschil ook meespeelt. Hoe komt dit? Misschien voert dat wel terug naar de vraag waarom Europa kolonies in Afrika had en Afrika geen kolonies in Europa. Ik kan hier geen antwoorden op vinden, maar ik vind het wel boeiend om mezelf af te remmen in oordelen te vormen en open te blijven staan voor de cultuur hier.

Het open blijven staan voor de cultuur hier vind ik weleens moeilijk. De laatste week heb ik Nederland en de mensen thuis gemist. Na mijn vorige verhaal heb ik een aantal dagen erg genoten van de natuur, de rust en de tijd. Ik heb de tijd kunnen nemen voor wassen, mijn verhaal schrijven, hardlopen, lezen, gras slaan, naar de kerk gaan. Over de kerken gesproken: die zijn nog steeds hetzelfde. Enorm veel lawaai, zowel het muziekgedeelte als de prediking en het duurt erg lang. Vooral het schreeuwend brengen van de boodschap werkt bij mij erg averechts. Ik krijg allemaal neigingen om non-verbaal uit te zenden dat de boodschap zo niet aankomt. En dat zag ik ook aan de slapende mensen naast mij ;-). Ik kwam er met piepende oren en de beslissing dat ik niet meer zou gaan, vandaan.

Ik heb die eerste week genoten van het contact met de kinderen en de mensen hier. Vorige week heb ik zelfs mensen in Nairobi opgezocht die 4 jaar geleden ook op de basis woonden. Leuk om hen weer te spreken en te zien hoe ze nu leven. Het weerzien met Rose was erg leuk! Erg bijzonder om te merken dat we het contact en de humor vrij snel weer op konden pakken en weer een leuke tijd samen konden hebben.

Maar daarna kwam er een beetje een omslag. Waar de mensen hier worstelden met mensen die niet zoveel doen, voelde ik continu een appel om te helpen en me nuttig te maken. Die Calvinistische erfenis speelt me soms wel parten; ik kan redelijk goed in gevecht zijn met mezelf dat ik niet aan verwachtingen van anderen, of waarschijnlijk vooral mezelf, hoef te voldoen. En door de tijd en ruimte die ik hier heb, kan ik veel nadenken. Ik miste Nederland en de mensen thuis. Afgelopen maandag had ik een leuke dag met Rose in Nairobi, een stad die ook wel meer welvaart kent dan het platteland. Echt moeite met de soberheid heb ik hier niet en het eten ben ik ook nog niet zat, maar ik heb wel weer zin in een westers toilet, gevarieerder eten en niet continu geluidjes van rondlopende beestjes. Ik heb inmiddels al motten, spinnen (er zijn hier ook van die harige grote spinnen, heten ze Tarantula?), keversoorten en andere rare beesten doodgemaakt. Het positieve is dat ik zin heb om weer naar huis te gaan! Maar ik ben er ook van overtuigd dat de komende vijf weken nog mooie ervaringen zullen brengen.

Leuke ervaringen met de natuur:
- Op een ochtend was ik aan het rondlopen op de basis, hoor ik een geritsel vanuit een struikje vlak voor mijn voeten komen. Ik schrok eerst niet, omdat ik dacht dat het een vogel zou zijn. Komt er iets wits wat voor mijn langs kronkelt uit de struik tevoorschijn: een witte slang van minstens een halve meter. Een paar dagen later kwamen anderen een slang tegen die ze met veel haldhaftigheid hebben gedood. Het schijnt dat je een slang moet doden door hem op zijn kop te slaan, terwijl zijn lijf dan nog een tijdje blijft kronkelen...Maar wat bleek: het was een witte slang van ongeveer een halve meter die erg giftig bleek te zijn...Even schrikken! Sindsdien ben ik erg fanatiek in het slaan van het gras rond mijn kamer en langs de weg naar de wc.
- Op een middag kijk ik richting de natuur, zie ik ineens een paar giraffekoppen boven de bomen uitsteken. Vlak buiten het hek van de basis staan een vijftal giraffes doodleuk de bladeren van de bomen te eten. De volgende ochtend ging ik de bush in om te gaan hardlopen. Op 15 meter van mij bleven de giraffes staan met hun hoofden in de bomen, terwijl ze mij af en toe aankeken. Bijzonder om zo dichtbij de natuur te zijn.

Veel tijd geeft ook ruimte voor weer andere dingen. Zo heb ik vanaf hier twee sollicitaties verstuurd naar twee instellingen die een psychomotorisch therapeut vroegen. Ik werd weer enthousiast om straks in Nederland te gaan werken. En ik heb weer een stukje creativiteit in mezelf aangeboord door meer gitaar te spelen.

Dit keer is mijn verhaal een stuk korter. Komend weekend ga ik naar Tanzania terug om daar een project aan de voet van de Kilimanjaro te gaan doen. Ik weet nog niet goed wat het in gaat houden, maar een deel zal zich in ieder geval afspelen in een weeshuis. Over 2,5 week komt Judith deze kant op, leuk!

Dag leuke Nederlanders!