Sober house, Kiwengwa-beach en regen

Hoi allemaal,

Erg leuk om jullie reacties van de vorige keer te lezen! Dan weet ik ook hoe het op jullie overkomt. Inmiddels hebben jullie sneeuw en sinterklaas gehad of niet? Hoe was het? Beide kan ik me hier niet goed voorstellen!

Sinds vorige week is er al weer veel gebeurd. Afgelopen maandag zijn Judy en ik voor het eerst naar Zameco geweest, het sober house waar wij de komende drie maanden vrijwilligerswerk zullen doen. Het sober house is eigenlijk een normaal woonhuis met daaromheen een hek (wat hier ook normaal is). Bij binnenkomst werden we gelijk aangestaard door alleen maar mannen. Dit was wel even een raar gevoel: Judy en ik zijn de enige vrouwen en ook nog blank. Dubbelop een bezienswaardigheid dus. Vandaag was de derde keer dat we er waren, maar ik voel me totaal niet bedreigd oid, juist wel op mijn gemak.

Maandag hebben we uitleg gekregen over hoe het in het sober house in zijn werk gaat. Het kwam op ons over als een rustige, zorgende en begripvolle omgeving. Ze geven hier behandeling aan de hand van een 12-stappenplan voor verslaafden. Ze noemen zichzelf ook Narcotic Anonymous. Het verbaasde me dat dit stappenplan erg spiritueel is en dat ze God zien als een liefhebbende en zorgende God waar ze eigenlijk niet zonder kunnen om te kunnen afkicken van drugs. Er zitten hier Islamitische en christelijke mannen bij elkaar. Toen ik maandag naar de wc ging (overigens een stinkende Franse wc), had Judy al gelijk haar eerste liefdesverklaring van Mubarak aan haar broek hangen: 'ninapenda' en later nog tegens ons beide 'I love you'. Mubarak (niet alleen in Egypte vindbaar) is een man die duf uit zijn ogen kijkt, volgens mij ook schizofreen is en nog niet zo lang in het sober house zit.

Gister hebben we voor het eerst meegekeken tijdens de therapieen. 's Morgens beginnen ze met een feeling session: een korte meditatie met daarna een rondje over hoe iedereen zich voelt. Na een korte pauze hebben ze een bespreking over een bepaald thema die je in een afkickprogramma kunt verwachten. 's Middags wordt het 12-stappenprogramma besproken. Wat mij gister erg verbaasde, is dat er over gevoelens en gedachten gepraat wordt. Degene die het leidt, weet wel waar hij het over heeft en de clienten kunnen tot op zekere hoogte hun gevoel vertellen. Nu kreeg ik vandaag wel het idee dat iedereen elkaar na zit te praten en dat ze toch moeilijk op zichzelf kunnen reflecteren. Het is zo ongewoon voor hun.

Ik vind het erg boeiend en interessant om te zien hoe de hulpverlening hier gedaan wordt. Er schijnt 1 psycholoog op het hele eiland te zijn, die af en toe bij Zameco langs komt. En verder zijn er amper geschoolde mensen. Ze verwachten gelijk al veel van ons. Volgens mij ook een houding van: de westerlingen mogen ons hier komen redden. Ze hebben ons zelfs al gevraagd een soort van programma te schrijven met daarin psychomotorische therapie, muziektherapie en danstherapie. Judy en ik hebben al wel ideeen over wat we in zouden kunnen brengen. Ik merk dat ik het erg leuk vind om weer met mijn vakgebied bezig te zijn en te brainstormen over wat we kunnen doen, krijg ik wel weer energie van. We zullen zien hoe dat verder gaat.

Afrika zou Afrika niet zijn als de stroom hier niet vaak uit zou vallen. We hebben tot nu toe een avond gehad in bijna twee weken dat de stroom niet uitgevallen is. Het komt echt vaak voor dat Judy en ik op onze kamer zitten met de ventilator aan en dat we ineens in het donker zitten. Met onze mijnwerkerslampen op ons hoofd zitten we dan te zweten in pnze kamer. Gister had ik meer druppels op mijn armen staan dan ik vaak tijdens een volleybaltraining had. Het is dan zo warm! Ik merk dat we ook wel op moeten passen met de hitte en de sterkte van de zon.

Afgelopen zaterdag zijn we naar Kiwengwa-beach geweest: een strand aan de oostkust. Vanaf Stone Town zijn we met de daladala daarheen gegaan. Volgens zaten we op een gegeven moment met z'n 30en opgepropt in het busje. En werkelijk alles wordt meegenomen: van fiets op het dak tot zaag mee in het busje. Het strand zelf was prachtig! Het soort stranden dat je ziet op ansichtkaarten en als je op google op Zanzibar zoekt. De keerzijde voor mij is toch wel dat dit deel van het strand vol staat met Italiaanse resorts en alle locals daarop gericht zijn. We werden veel aangesproken door de locals om wat te verkopen en op een gegeven wilde captain Salvador (zo noemde hij zichzelf) ons wel een lokaal restaurant laten zien. We hebben daar een heerlijke maaltijd op met rijst, bonen en wat vlees voor maar 14 euro met z'n tweeen. Vervolgens ben ik vanaf die avond aan de diarree. Die nacht moest ik rennen om niet mijn broek vol te hebben..tja, ook dat hoort hierbij waarschijnlijk :S. Het is alleen wel vervelend dat ik er gammel van word.

De Swahili-lessen zijn nog steeds leuk! Mama Amina vertelt ons veel over het leven hier, de verschillende rassen en de problemen van de regering: interressant. En locals vinden het erg leuk als je het eerste deel van een gesprek met ze mee kan praten in het Swahili. We worden soms al minder als toeristen bekeken. En we hebben al grappige dingen met woorden meegemaakt. Gister wilde ik zeggen dat we een fruitsalade met mchungwa gingen eten, in plaats daarvan zei ik mchumba. Ineens besefte ik me dat ik mijn verloofde in de fruitsalade wilde doen ;-). En het woord voor drinken lijkt erg op een grote boodschap doen. Ben benieuwd of ik die fout ook nog eens maak.

We zitten hier nog steeds in de regentijd: volgens locals later daar normaal. Vannacht hadden we een flinke onweersbui. Afgelopen vrijdag gingen we naar Swahili-les. Terwijl we de daladala uitkwamen, kwam het al met bakken uit de lucht. En daar is het de daaropvolgende 1,5 uur niet mee opgehouden. We hebben samen met de locals 1,5 uur gewacht onder een afdak tot het straatleven zich zou hervatten. Dat vind ik het leuke aan Afrika: je weet nooit hoe je dag eruit ziet.

Vaak worden we op straat aangesproken door locals voor een gesprek: zo ook een keer door een Masai. Hij zei nog nooit een blanke gesproken te hebben, omdat hij altijd bang voor ze was. Later spraken we andere local die zei: alle Masai-mensen zijn hier niet echt, ze zijn plastic Masai (horen alleen thuis op de Savanne). Leuk hoe ze elkaar zien hier..:P

Ik houd er weer mee op. Ik hoop dat jullie weer een beetje een idee hebben van hoe het hier is. Ik mis thuis nog steeds wel, maar ik merk ook dat meer daginvulling met mijn eigen vakgebied me goed doet. Alleen lichamelijke klachten en hitte zijn wel minder.

Tot de volgende keer!