Palmbomen, Tanzanianen, Daladala's, Stone Town ...

Palmbomen, Tanzanianen, Daladala's, Stone Town, prachtige zee en bananenbomen.

En dan ben je er echt, iets waar ik lang naar uit gekeken heb en wat ik me toch niet goed kon voorstellen. Sommige dingen zijn zo herkenbaar en daar voel ik me gelijk bij op mijn gemak, andere dingen zijn weer zo anders. Ik zal proberen een impressie te geven van de afgelopen dagen, hopelijk komt het bij jullie heel levendig over :D.

Momenteel zit ik in een internetcafe in Stone Town. Het trage internet, de hitte hier, de ventilators die aanstaan en de geuren van zweet van Afrikaanse mannen, het is zo typisch en zo bekend ook weer. Ik kan er wel van genieten! Judy en ik hebben net twee uur Swahili-les van mama Amina gehad. Het was de bedoeling dat we daar maandag mee begonnen, maar we zijn gelijk geconfronteerd met het Afrikaanse tempo, want ook het regelen gaat wat langzamer. Mama Amina is een vrouw van 63 jaar die samenwoont met een hoop familie (zonen en dochters en kleinkinderen) en nu gepensioneerd lerares is. Het is gelijk al erg leerzaam en heel erg leuk! Ze kan de les erg goed opzetten en doet het op een leuke manier. Ik zou het vooral erg leuk vinden om met de lokale bevolking meer contact te kunnen maken.

Nu even hoe het vanaf vrijdag is gegaan. Na uitgezwaaid te zijn door een erg leuk comite en toch even een traantje weggepinkt te hebben, begon het avontuur. Hoe gespannen ik was tijdens de voorbereidingsdagen, zo ontspannen was ik toen we eenmaal gingen vliegen. Bij het inchecken hadden we aangegeven dat we graag bij het raam wilden en dat beenruimte ook wel fijn zou zijn. Dat laatste hebben we geweten. Beenruimte hadden we heel veel, doordat we bij de nooduitgang zaten. Nu wil het wel dat in oude vliegtuigen geen raampje zit in de nooduitgang. Dus daar zaten we: genietend van de beenruimte, maar precies boven de vleugel en geen idee wat er buiten om ons heen gebeurde, terwijl dit de enige vlucht in het licht was..:S In het tweede vliegtuig hadden we en veel beenruimte en een raampje, weliswaar ook boven de vleugel, waardoor we mooie lichtsnoeren bij Egypte hebben kunnen zijn en ik in de vroege ochtend de meren van Kenia herkende. Zal het zo blijven gaan dat we vaak niet van tevoren weten wat er gaat gebeuren. Sowieso is dat een les die ik hier in Tanzania opnieuw zal leren: vertrouwen op wat er komt en ik kan. Morgan Freeman had zich bijna naast ons in het vliegtuig gevoegd, maar ging even later toch verderop zitten :). De vluchten gingen trouwens verder erg goed: goed eten en de stoel naast ons vrij, zodat we zowaar nog wat geslapen hebben.

Eenmaal aangekomen gingen we in de rij staan voor de visumaanvraag. Hier beginnen de typische Afrikaanse dingen weer waar ik erg om kan lachen. De bewuste visumbeambte bekeek onze aanvraag en bekeek vervolgens een stuk langer of het dollarbiljet wel een recente uitgave was :P. Ook de omgeving was typisch Afrikaans: knullige reparaties en interieur. We hebben bijna een uur gewacht totdat ze onze naam omriepen en we de visum in onze paspoort hadden: bleek het alleen een stempel te zijn. Onze eerste ervaring met het Tanzaniaanse klimaat kwam toen. Heerlijke temperatuur met geuren waarin je warmte, stof, vochtigheid en nog veel meer ruikt. Bijzonder om dit weer te mogen ervaren. Inmiddels zweten we hier de pan uit en is 's avonds in slaap komen in de hitte een beste opgave.

We werden keurig opgehaald, naar de boot gebracht en er werd een ticket voor ons gekocht. Ook daar moesten we inchecken en ja hoor, we stonden met honderden mensen voor een normale deur om daar een voor een door een detectiepoortje te gaan en je baggage op een band te leggen, alles bij elkaar in een ruimte van 3 bij 3. Ook daar moesten we wel om lachen. Op de boot viel ik bijna in slaap, maar heb ik ook genoten van de prachtige uitzichten. De eerste regendruppels dienden zich aan en de Tanzanianen vlogen van het dek naar binnen. Ach, wij zijn niet anders gewend. Heeft het inmiddels al gesneeuwd daar? Wij hebben al meerdere 'down pours' gehad, maar ik vind het heerlijk. We zitten hier aan het einde van het korte regenseizoen.

Toen we de haven in voeren, drong het even tot mij door hoe prachtig de wereld kan zijn (en dat terwijl er nog tankers om mijn heen waren en er afval in het water lag). Daar aangekomen weer een visumaanvraag gedaan en vervolgens geconfronteerd worden met alle mensen die je een taxi aan willen bieden. Gelukkig zijn er ook behulpzame Tanzanianen die ons wezen op de plek waar mensen opgepikt worden. Weer keurig opgehaald en naar ons huis voor de komende drie maanden gereden.

Op deze manier gaat het vertellen veel te lang duren. Het huis en met name de omgeving is het Afrika waar ik van houd: prachtige palmbomen, bananenbomen, mangobomen, leuke huisjes met kleine shops, sommige wegen goed, anders dirtroads. Daar kan ik elke keer op straat weer van genieten!:D En het contact met de mensen vind ik erg leuk! Op een ochtend ben ik de wijk ingelopen en ben ik door bijna ieder persoon aangesproken en heb ik met een aantal leuke gesprekken gehad. De meeste zijn hier erg vriendelijk!

We hebben een orientatie gehad waarbij ze ons veel van Stone Town hebben laten zien en natuurlijk de Darajani market. Hier ligt alle vis, vlees, groenten en fruit open en bloot. Leuk om alle onderhandelingen hier te zien. Ik weet eigenlijk niet hoe ik dit verder moet omschrijven. Voor mijn familie: ik herkende zowaar de kanga street (denk ik). En ik heb alweer de heerlijkste fruit geproefd: ananas, mango (zo leker!), bananen, custard fruit, sinaasappels, watermeloen. Heerlijk! Stone Town zelf is ook erg leuk om rond te lopen en ik voel me daar erg veilig. Mensen herkennen ons al wel, maar wij de meeste niet :P.

De daladala's zijn alweer een verhaal op zich. De eerste keer zal die toch stampensvol, maar nee, wij zouden er nog wel bij in kunnen. Dus wij proppen ons tussen de mensen en blijven in het gangpad op onze hurken zitten. Gisteravond gingen we in het donker na zonsondergang gekeken te hebben in een daladala zitten. Op een gegeven moment schreeuwt de conductor: Mzungu, where are you going? Azania schreeuwen we terug en iedereen barstte in lachen uit. Gezellig, vriendelijk, gemoedelijk komt het nu op mijn over, maar het is goed te merken dat we zijn vaak onderwerp van gesprek zijn.

Twee dagen geleden (houd de dagen nu al bijna niet meer uit elkaar) gingen we lopend op zoek naar Mbweni beach (daar schijn je leuk te kunnen zwemmen). Wij al zwetend en puffend de weg vragen, komen we uit bij Coco beach waar pijpleidingen geleegd worden in de zee. Maar toen we beter keken en wat verder liepen, zagen we de overbekende vissersbootjes die kenmerkend zijn voor Zanzibar, prachtige bomen (veel groen) en erg mooie rotspartijen. Je weet soms niet waar je heen gaat, maar je wordt verrast door het cadeautje wat je gegeven wordt. Zo ervaar ik het.

Gister hebben we heerlijk bij een soort van Italiaans restaurant een salade gegeten. Typisch hoe dat met Judy en mij ging: we begonnen op een plek aan het water en uitkijkend over de zee. Toen zijn we toch maar opgeschoven, omdat een andere plek beter was en later vonden we het te warm worden en zijn we weer naar een andere plek gegaan, waar het vervolgens eigenlijk ook warm was. Tja, ik kan niet anders zeggen dan dat we zoekend zijn.

Hierboven staan vooral typische verhalen en ervaringen waar ik erg van genoten heb. De andere kant van het hier zijn, is het wennen aan een nieuw ritme en een nieuwe leefomgeving. Het vergt bakken met energie en voelt voor mij soms ontheemd. Ook mis ik thuis en mijn familie en vriendinnen. En de same and always apparent lesson I need to learn is dat niet alles nuttig hoeft te zijn.

Nog even voor de duidelijkheid: ik ben niet bereikbaar hier op mijn normale nummer, maar op het Nederlandse nummer +316 33633225 en op het Tanzaniaanse nummer +255 772 814630. Het lukt hier niet om Judy's laptop op te laden, waardoor wij moeilijker zitten met internet, mailen en skypen. We zijn hier op zoek naar de mogelijkheden en laten dat nog wel weten.

Voor nu was dit het! Ik ben wel erg benieuwd hoe het in Nederland is en hoe het met jullie gaat!

Baadaye (later)!